Die folgenden Ausführungen verfolgen mehrere Ziele. Zunächst soll die Geschichte des unter dem Einfluß von Manteuffel entstandenen Projektes von Wolff, seine Philosophie der Geistesart der Frauen anzupassen, aufgezeigt werden. Diese Geschichte ist bekannt aus dem unveröffentlichten Briefwechsel zwischen Wolff und Manteuffel, welcher in der Universitätsbibliothek Leipzig aufbewahrt wird. Dann soll versucht werden zu erklären, warum Wolff den Plan nicht zu Ende geführt hat. Zum Schluß soll gezeigt werden, daß es keines Unfalles im Laufe der Entwicklung bedurfte, damit das Vorhaben zu (...) einem totgeborenen Projekt wurde. Denn es liegt auf der Linie eines fundamentalen Anliegens von Wolff, nämlich die Philosophie für alle nützlich zu machen. (shrink)

Dans un régime comme celui de la République populaire de Chine, où prévaut la suprématie d’un Parti-État unique, la politique et le politique constituent, a fortiori plus qu’ailleurs, la chasse gardée de l’élite dirigeante du pays, à savoir les cadres du Parti communiste. Cet article tente de saisir qui sont les élites politiques aux commandes de la Chine d’aujourd’hui à travers l’analyse du modus operandi de l’École des cadres du Parti de Shanghai. L’étude de cette institution, qui participe à (...) la régulation de la circulation des élites et constitue l’un des lieux privilégiés de la transmission et de l’exercice du pouvoir, permet, par-delà son propre fonctionnement, d’éclairer la nature et le devenir même du régime. S’il apparaît que les forces modernisatrices, en assimilant davantage l’École du Parti à un institut d’administration publique, œuvrent à la professionnalisation du métier de cadre, c’est également et avant tout afin de mieux perpétuer l’hégémonie du Parti-État unique.In a regime where the one Party-State rule still prevails, as is the case in the People’s Republic of China, the polity and politics constitute – here more than anywhere else – the private ground of the country’s ruling elite, i.e. the cadres of the Communist Party. This article attempts to grasp who the political elites in control of contemporary China are, by analyzing the modus operandi of the Shanghai Party School for Cadres. The study of an institution that takes part in the circulation of the elites and hence constitutes one of the privileged playing fields for the transmission and the exercise of power, allows, beyond the understanding of its own working, to shed light on the very nature and evolution of the regime. If the modernizing forces appear to work towards the professionalization of the cadres’ craft by equating the Party School to an institute of public administration, they ultimately do so in order to better perpetuate the supremacy ofthe one-Party system. (shrink)

“Paris, Capital of the Nineteenth Century” juxtaposes elliptical descriptions that reveal the interiorization of commodities in the economy of high capitalism. “Allegory in the nineteenth century vacated the outer world, to colonize the inner world.”32 Each of the exposé’s six sections consists of two parts: “Fourier, or the Arcades,” “Daguerre, or the Panoramas,” “Grandville, or the World Exhibitions,” “Louis-Philippe, or the Interior,” “Baudelaire, or the Streets of Paris,” “Haussmann, or the Baricades.”33The commercial arcade and not the factory is the logical (...) starting point for Benjamin. Paris, like London, the other capital of nineteenth-century capitalism, is an administrative and financial but not an industrial center. Paris is the locus classicus of bourgeois culture, which finds its most conspicuous expression in the arcade. The arcade cuts through and commercializes the residential block. It harnesses the technology of cast-iron “Pompeian” pillars, to offer in its enticing bay windows the latest, most sophisticated form of bourgeois merchandising. Fourier houses his “land of Cockaigne” in a “reactionary modification” of the arcade.34Parallel to the technical innovation of the arcades is that of the lifelike painted panoramas, which serve Jacques-Louis David’s pupils when they “draw from nature.” Politically superior, the city still dreams of the country. “The panoramas, which declare a revolution in the relation of art to technology, are at the same time an expression of a new feeling about life.”35 They drive a wedge between “plastic foreground” and “informational base.” The worker in the literary panorama is “a trimming for an idyll.” Technical innovations in photography reduce the representational significance of painting. Now photography “is given the task of making discoveries”: it explores the sewers and catacombs. It markets events. With impressionism and cubism, painting in turn transcends bourgeois conceptions of realism. 32. “Die Allegorie hat im neunzehnten Jahrhundert die Umwelt geräumt, um sich in der Innenwelt anzusiedeln” .33. Adorno objects to the use of people’s names in these titles and suggests that objects like dust or plush would bemore illuminating. Benjamin retains the names to evoke bourgeois interiorization. Louis-Philippe, however, is anomalous, since he is emblem rather than allegorist; the true allegorist of the “Louis-Philippe, or the Interior” section is the collector. Otherwise, the organization is strictly symmetrical: Benjamin discusses Charles Fourier, Louis Daguerre, and Grandville at the end of the sections in which they appear, the others at the beginning.34. Trans. Jephcott, p. 148. “Das Schlaraffenland,” “ihre reaktionäre Umbildung” . Anne Higonnet, formerly a student at the Ecole du Louvre, is a graduate student of art history at Yale University. Margaret Higonnet, professor of English and comparative literature at the University of Connecticut, has written on Romantic and modern literary theory. Patrice Higonnet is Goelet Professor of French History at Harvard University. He has written on the French Revolution and, with Margaret Higonnet, is coauthor of a forthcoming book on suicide in eighteenth-century France. (shrink)

Πρόκειται γιά διπλό ξύλινο αὐλό, ἐξαιρετικά καλά διατηρημένο. 'Αποτελεῖται ἀπό δυό σωλῆνες πού σχηματίζονται ἀπό ἕνα στόμιο καί ἕναν ὅλμο, καί ἀπό τόν « βόμβυκα » · ἔχουν 7-9 τρύπες, ἀπό τίς ὁποῖες μιά γιά τόν ἀντίχειρα στό κάτω μέρος καί τῶν δυό σωλήνων. Ἡ θέση τους ποικίλλει σημαντικά ἀπό σωλήνα σέ σωλήνα καί μπορεῖ κανείς νά ἀποκατάσταση τῆς μουσικῆς κλίμακας τοῦ ὀργάνου, σύμφωνα μέ ὑπολογισμούς πού χρησιμοποιοῦσαν οἱ Ἕλληνες θεωρητικοί. Μ' αὐτό τόν τρόπο ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ διπλός αὐλός δέν (...) ἐπινοήθηκε γιά ἐκτέλεση ἐτεροφώνων μελωδιῶν : ὁ ὀργανοποιός ἀνοίγει τρύπες σέ δυό σωλῆνες, ἐκεί πού θά τοῦ ἦταν ἀδύνατο νά τό κάνει μόνο στον ἕνα χωρίς νά χαλάσει τό ὄργανο. Στό διπλό αὐλό τοῦ Λούβρου μπορεῖ νά ἐκτελεσθούν 16 νότες · πρόκειται γιά ὄργανο ἐξαιρετικῆς κατασκευῆς πού προορίζεται γιά δεξιοτέχνη. Μπορεῖ νά χρονολογηθεῖ στά τέλη τοῦ 4ου αἰώνα. (shrink)

Suite à quelques réflexions sur la formation des professeurs et sur la priorité normative du libéralisme devant la démocratie, l’auteur soutient, dans un premier temps, que l’éducation politique dans le secondaire devrait enseigner essentiellement les institutions politiques et le système légal en tant que tels. Dans un deuxième temps, il constate une tension croissante entre le devoir de l’éducation démocratique et la formation du jugement politique, et ce dans une réalité politique toujours plus complexe et diverse.

Der Text des schmalen, reich illustrierten Bandes wurde bereits in dem Band „Venezia e Bisanzio. Atti del seminario di specializzazione in storia dell'arte promosso dall'Istituto Veneto di Scienze, Lettere ed Arte in collaborazione con l'Ecole du Louvre. Venezia-Ravenna-Aquileia-Grado-Trieste-Parenzo, 12–21 settembre 2001“ veröffentlicht und liegt nun separat gedruckt vor.

Σχολιασμένος κατάλογος τών 43 ελληνικών επιγραφών πού μεταφέρθηκαν τό 1918 καί τό 1929 στό Μουσείο του Λούβρου, πολλές άπό τίς όποιες είχαν θεωρηθεί χαμένες. 'Επανεξέταση τής επιτύμβιας αττικής επιγραφής IG Ρ, 1084 του Φρύγιου Μάννη καί επανέκδοση τής αφιερωματικής επιγραφής άπό τήν Κύπρο CIG, 2641 στό Δία Κεραύνιο. Κατάλογος τών ελληνικών επιγραφών πού έχουν μείνει στό Cabinet des Médailles, εκτός άπό αυτές τής συλλογής Frochner.

Ό Α. Pasquier μελετάει δύο πήλινα ἀντικείμενα πού ἀνήκουν στίς συλλογές τοῦ Λούβρου. Το πρῶτο εἶναι γυναῖκείο εἰδώλιο : τό σώμα εἶναι πλασμένο και τό κεφάλι ἔκτυπο. Ή μελέτη τοῦ εἰδωλίου τό ξανατοποθετεῖ γύρω στο 570 π.Χ. στο ἐπίκεντρο τῆς παραγωγῆς τών κοροπλαστῶν τῆς Λακωνίας. Τό δεύτερο ἀντικείμενο εἶναι ἕνα μικρό πλαστικό ἀγγεῖο, μέ στόμιο ἀρυβάλλου δίμορφο : ἀπό τήν μιά ἕνα ἀνδρικό πρόσωπο, ἀπ' τήν ἄλλη ἕνα φαλλό. Γιά πολύ καιρό ἀμφέβαλλαν γιά τήν αὐθεντικότητά του, ἀλλά αὐτή ἐπιβεβαιώνεται ἀπό (...) τό θετικό τεστ τῆς θερμοφωταύγειας. Τό σχῆμα τοῦ στομίου καί ή ποιότητα τοῦ προσώπου ὁδηγοῦν τόν Α. Pasquier νά τό ἀποδώσει σέ λάκωνα καλλιτέχνη τοῦ β' τετάρτου τοῦ 6ου αἰ. π.Χ. (shrink)

Annie Bélis, À propos de la coupe CA 482 du Louvre. P. 53-59 Sur la coupe CA 482 du Louvre, le Peintre d'Hésiode a figuré, avec son élégance et son raffinement habituels, une jeune femme qui tient une cithare en berceau : sur ses genoux est posé un objet qui a résisté jusqu'à présent à toute tentative d'identification. Plusieurs hypothèses, peu satisfaisantes, ont été formulées. Schéma et mesures à l'appui, on montre qu'il s'agit en réalité d'une deuxième cithare (...) en berceau, posée à plat et donc vue de profil. Le a pris soin de lui donner exactement les mêmes dimensions et les mêmes au détail près, que l'autre. Reste une inconnue : le nom antique de la cithare en. (shrink)

Der Text des schmalen, reich illustrierten Bandes wurde bereits in dem Band „Venezia e Bisanzio. Atti del seminario di specializzazione in storia dell'arte promosso dall'Istituto Veneto di Scienze, Lettere ed Arte in collaborazione con l'Ecole du Louvre. Venezia-Ravenna-Aquileia-Grado-Trieste-Parenzo, 12–21 settembre 2001“ veröffentlicht und liegt nun separat gedruckt vor.